Anadolu’nun taşlı yollarından, köy meydanlarından ve dağların sessizliğinden ilhamla dokunmuş bir hatıradır. Renklerinde bozkırın geceye çalan mavisiyle toprağın doğal beji buluşur. Desenleri, yüzyıllardır dilden dile aktarılan Anadolu motiflerinin modern bir yorumu gibidir.
Ortadaki kıvrımlı çizgiler, “burgu” ve “koçboynuzu” motiflerinin çağdaş bir hatırlatmasıdır. Gücü, bereketi ve hayatın direncini sembolize eder. Yan yana ilerleyen çizgiler ise “yol” motifinin izlerini taşır; göçlerin, kavuşmaların, ayrılıkların ve yeniden buluşmaların sessiz hikâyesini anlatır.
Kilimdeki geometrik keskinlik, Anadolu kadınlarının kirkit sesleriyle bir ritim tutarak dokuduğu zamanlardan kalma bir mirastır. Her ilmek, ustanın kalbinden ipliğe geçen bir nefes gibidir; sabırla atılmış düğümler, geçmişle bugünü birbirine bağlayan görünmez düğümlerdir.
Bu kilim yalnızca yere serilmek için dokunmadı. O, aynı zamanda bir hafıza mekânıdır:
• Her çizgi, dağın yamacında yankılanan türkülerden bir iz taşır.
• Her boşluk, göç yolunda verilen bir molanın sessizliğini hatırlatır.
• Her motif, bir annenin kızına öğrettiği eski bir duanın hatırasıdır.
Bugün bu kilime bakan gözler, geçmişin izlerini çağdaş bir formda görür. Anadolu’nun ruhu, modern tasarımın diliyle yeniden hayat bulur.
